"ГОЛАД"

Мы атрымалі задачу адкінуць суперніка, заняць яго пазіцыі і ўтрымліваць тры дні, да заходу рэгулярных частак ЗСУ. З задачай паспяхова справіліся.

Прайшоў тыдзень, але па нейкіх прычынах ЗСУ так і не заходзілі на пазіцыі, а мы натуральна пакінуць лінію без загаду не маглі - працягвалі ўтрымліваць сваімі сіламі.

Паколькі разлік быў на тое, што аперацыя зойме тры дні, адпаведна і харчавання было на трое сутак. Паверце, што кожны лішняя бляшанке пашцету ў заплечніку, на маршбраску ператвараецца, па адчуваннях, у лішнюю цэглу за спіной. Так што разлічана ўсё было ўпрытык.

Пастаянная фізічная нагрузка абвастрыла адсутнасць ежы. Паёк разлічаны на адзін прыём ежы, расцягвалі на суткі. Станавілася, мякка кажучы, не па сабе.

На другі тыдзень, прынялі рашэнні прайсці па руінах дамоў, у надзеі знайсці хоць нешта ядомае. Надзеі было мала. Рускія ўжо даўно сцерлі з твару зямлі сяло ў якое мы накіраваліся, але голад прасіў даць калі не ежы, то хаця б надзею.

Зайшлі ў вёску і пакуль асноўная група ўтрымлівала перыметр, камандзір заўважыў бабулю! Мабыць яна з тых людзей, якія не згаджаюцца на эвакуацыю і застаюцца ў сваіх дамах да канца. Бабуля была рада нас бачыць, выслухала камандзіра, і вынесла нам кошык яек і трохлітровы слоік малака! Апісаць словамі як мы былі ўдзячныя гэтай бабулі проста немагчыма!

Пачаўся чарговы абстрэл вёскі - адзінае пра што мы думалі, як не разбіць малако і яйкі і данесці іх да пазіцый. Дзіўна, але страх за сваё жыццё пайшоў на другі план.

Пазіцыі мы ўтрымлівалі яшчэ тыдзень. Малако нам вельмі дапамагло, мы разводзілі ў ім рэшткі пратэіну. ЗСУ нас у рэшце рэшт змянілі. Лінія абароны стаіць.

Я вось думаю, хто ж атрымліваецца ўтрымаў пазіцыі. Мы з хлопцамі ці тая чуллівая бабуля?