Камендатура

Зіма. Цёмная ноч.

Вёска сярод паўднёва-ўкраінскіх стэпаў.

На цэнтральнай плошчы стаіць зламаны аўтобус.

У аўтобусе сядзіць ваяр-кіроўца (ВК) і сумна чакае рамонтнікаў.

ВК звяртае ўвагу на цьмяна-асветлены адміністрацыйны будынак і, вырашыўшы, што гэты кінатэатр, накіроўваецца да яго.

Перад будынкам ВК бачыць чалавека ў форме. Падыходзіць да яго і пытаецца:

• А дзе тут туалет?

Чалавек у форме ўважліва глядзіць на ВК, на яго летнюю форму ЗСУ і спакойна адказвае, акідваючы поглядам навакольную непраглядную ноч:

• Усюды... - паўза. Выпраўляецца і хутка кажа: - У полі...

• Дзякуй. - І сыходзіць у цемру за будынкам.

Праз дваццаць хвілін па шляху з поля да аўтобуса ВК праходзіць недалёка ад чалавека ў форме і чуе:

• Хлопец, а ты хто такі?

• Вайсковы.

• Я бачу, што вайсковы. Ты адкуль?

• З Беларусі!

• Адкуль?!!!

• З Беларусі...

• А дакументы ёсць?

Ваяр працягвае паперу А4 з наклееным фота, пячаткай і некалькімі радкамі тэкста.

Служачы камендатуры (як выявілася) уважліва разглядае прад'яўлены дакумент. Потым пільна глядзіць на шчасліва ўсмешлівага падаўца гэтага "дакумента".

• Гэта што?

• Ваеннік)))

• Што??

• Ваенны білет... - крыху няўпэўнена кажа - Нам толькі такія выдаюць...

СК робіць паўкроку назад, цягнецца да пісталета і адначасова здзіўлена-лісліва кажа:

• Ого, тут і аўтамат упісаны... - далей запытальным ціхім голасам - Аўтамат дзе?

• Ай, не стаў з сабой браць.

Правяраючы ўжо спакойна:

• Гэта добра. А як цябе выпусцілі з Беларусі?

• Вось так і выпусцілі.

СК стэлефаноўваецца з в/ч пазначанай у дакуменце.

СК у тэлефоннай трубцы чуе голас, вядомы па тэлетрансляцыях. Увесь падбіраецца. Нешта невыразна адказвае тэлефоннаму суразмоўцу, кладзе трубку і хавае тэлефон запазуху.

Уважліва аглядае з галавы да ног ужо сінеючага ад холаду ВК.

• Інтрэрнацыянальны легіён?

• Інтэрнацыянальны легіён.

Моўчкі працягвае ВК вайсковы білет. Нешта спрабуе сказаць. Замаўкае. Працягвае руку. І з поціскам рукі кажа:

• Беражыце сябе...

Паварочваецца і сыходзіць у будынак клуба.